(Lat. toespeling). Retorische techniek die erin bestaat op een min of meer duidelijke manier te verwijzen naar als bekend veronderstelde personen, gebeurtenissen, situaties of teksten (zie citaat*, intertekstualiteit*). Achter de allusie kunnen verschillende bedoelingen schuilgaan, o.a. pronken met eigen eruditie of aansluiten bij een traditie.
Literatuur: Z. Ben-Porat, ‘The Poetics of Literary Allusion’ in PTL, 1976, pp. 105-128. C. Perri e.a., ‘Allusion Studies. An international annotated bibliography, 1921-1977’ in Style, 1979, pp. 178-225. P. Claes, Echo’s echo’s: de kunst van de allusie, 1988. C. Bologne, Les allusions littéraires. 1999.