Term uit de (socialistische) DDR-literatuurtheorie ontleend aan de roman van Brigitte Reimann Ankunft im Alltag (1961). Ankunftsliteratur staat tegenover de meer traditionele Aufbauliteratur en luidt een vernieuwing in. De Aufbauliteratur uit de jaren 50 stuurde vooral aan op bewustwording van de lezer via het model van de ontwikkelingsroman. De hoofdfiguur, en met hem de lezer, doorloopt een leerproces en ontdekt de idealen van de nieuwe socialistische maatschappij. Arbeid, het productieproces en de strijd tegen het kapitalisme staan centraal. Toen de DDR een zekere stabiliteit verworven had, vertaalde zich dat ook in een aangepast romanmodel. De Ankunftsroman is minder uitgesproken propagandistisch, hoewel nog steeds sterk maatschappijbetrokken. De romanhelden zijn zich duidelijker bewust van hun eigen mogelijkheden binnen de socialistische samenleving. Het optimisme (happy end), typisch voor het socialistisch realisme, vinden we zowel in de Aufbau- als in de Ankunftsliteratur.