(Sp. costumbre = gewoonte). Spaans prozagenre uit de eerste helft van de negentiende eeuw dat, gedeeltelijk met satirische bedoelingen, de zeden en gewoonten van een bepaalde stad of streek schildert. Bekende ‘costumbristas’ zijn Ramón de Mesonero Romanos (de essaybundel Escenas matritenses, 1842) en Fernán Caballero (de roman La Gaviota, 1849).
Literatuur: J.F. Montesinos, Costumbrismo y novela, 1960.
