(Gr. epifonein = uitroepen). Sententia (kyk Constructio ad sensum, constructio ad sententiam) of algemene slotbeschouwing die in de antiekeLiteratuur: vaak een langere argumenterende of verhalende gedachtegang afsluit, dikwijls in de vorm van een uitroep (exclamatio).
Bv. Vergilius, Aeneis, I, 11: Tantaene animis caelestibus irae? (Is er zoveel rancune in de hemel?)
In de antiekeLiteratuur:theorie en retoriek werd de term ook ruimer gebruikt als een vorm van ornatus. Epifonema betekende dan een poëtisch slot van een zin of periode dat louter ter versiering was toegevoegd. Uiteraard is het soms moeilijk vast te stellen wanneer zo’n toevoeging louter decoratief dan wel voor de inhoud echt functioneel is.
Bv. Thucydides, 4, 64: Daar ligt dan het land van Kreta, midden de wijnkleurige zee, prachtig, vruchtbaar, door de zee omgord.