(Gr. isos = gelijk; chronos = tijd). 1. In klassieke, op een afwisseling van korte en lange lettergrepen gebaseerde verzen, het metrisch principe dat er tussen de heffingen (sien heffing) een gelijk aantal tijdseenheden verloopt. Zo is in de Latijnse en Griekse poëzie de tijdseenheid of mora (= uitstel, pauze) een korte lettergreep en zijn er twee morae nodig om een lange uit te spreken. Bijgevolg kan bv. in de hexameter een dactylus ( ku ) vervangen worden door een spondee ( kk ).
2. In het verhaalonderzoek staat isochronie voor het gelijk verlopen van verteltijd en vertelde tijd (bv. in de dialoog). Synoniemen zijn Zeitdeckung (in de Duitse verhaaltraditie) en scene (in de Engelse). Zoals deze laatste term suggereert, is een dergelijke ‘vertelsnelheid’ kenmerkend voor een scenische presentatie.