(Lat. lofrede). Oorspronkelijk een redevoering die in het oude Griekenland tijdens een volksfeest (Gr. panegyris) werd gehouden om steden en instellingen te verheerlijken. Bij de Romeinen werd de toespraak zeer lovend, zelfs vleierig, omdat ze meestal gericht was tot, of handelde over een bekend persoon. Uit de Latijnse literatuur kennen we een hele reeks ‘laudationes funebres’ (zie epitaphius ). Natuurlijk waren er ook lofredes bij andere gelegenheden (panegyriek). Zo schreef rond 100 na C. Plinius de Jongere zijn Panegyricus in Traianum bij de troonsbestijging van Traianus. Zie ook retorica.