(It. parlare = spreken; vandaar ook praatvers). Vorm van poëzie die door het aanwenden van een gewone spreektaal of anekdotische vertelstijl vóór alles begrijpelijk wil overkomen. Bij de Forumgeneratie, bv. Martinus Nijhoff en Jan Greshoff, stond deze stijl in het teken van de expressie van het persoonlijke talent. In het nieuw realisme wordt het gebruik van parlando eveneens ingegeven door een wantrouwen tegenover het fraaie woord, i.c. het sterk metaforiserende taalgebruik van de experimentele (sien Experimentele Literatuur) poëzie. Het parlandisme kadert hier in een democratisering van de poëzie, in de integratie van de dichtkunst in het alledaagse. Bekende parlando-dichters zijn Marianne Moore, William Carlos Williams en Jacques Prévert.