(Gr. pleias = zevengesternte; vandaar de naam voor de dichterskring van de zeven tragici in Alexandrië). Groep van zeven Franse Renaissance dichters met o.m. Ronsard en Du Bellay. De Pléiadedichters beklemtoonden dat het Frans zich even goed als de oude talen leende tot grote poëzie (renaissancistisch nationalisme). Wel was het Frans lange tijd verwaarloosd geweest en werd enige verrijking nodig geacht. Daartoe keerde men zich af van de middeleeuwen, en liet men zich grondig inspireren door de Grieken, Romeinen en ook Italianen, zowel in stilistisch opzicht (neologismen, grammaticale kenmerken) als qua genres (ode, elegie, epigram, sonnet, tragedie, komedie, heldendicht) en in het gebruik van het antieke mythologische materiaal. Zie ook Klassiek .
Literatuur: Y. Bellenger, La pléiade, 1978.