(Gr. pseudos = leugenachtig, vals). Werk dat zich uitgeeft voor een vertaling van een origineel dat in feite niet bestaat. Dit kan om allerhande redenen gebeuren: schrik voor censuur of repressie, onzekerheid over de eigen creatie, spel met de lezer, enz. Een bekend voorbeeld uit de literatuurgeschiedenis is H. Walpoles The Castle of Otranto (1764), dat in zijn eerste editie als vertaling van een Italiaans origineel werd voorgesteld en pas nadien, op grond van het succes dat het werk kende, onder de naam van de auteur verscheen. Een recent voorbeeld is Il nome della rosa (1980) van U. Eco (zie mystificatie ).
Literatuur: G. Toury, ‘Pseudotranslations and Their Significance’ in Descriptive Translation Studies and Beyond, 1995, pp. 40-52. W. Coudenys, ‘De ideale vertaling heeft geen origineel: Russische pseudovertalingen in de Nederlandse literatuur’ in F. Denissen & C. van de Poel, Vertalen, themanummer Yang, 1993, pp. 75-81.