(It. serenata = helder < Lat. serenus; de betekenis werd beïnvloed door It. sera = avond). Oorspronkelijk de benaming voor een Provençaals liefdeslied, ‘s avonds gezongen (t.o. aubade), bij voorkeur onder het raam van een geliefde. De term werd nadien vooral voor instrumentale stukken gebruikt (bv. Mozart, Serenata Notturna), terwijl de vocale serenades zich vanaf de achttiende eeuw ontwikkelden tot kunstliederen (Dts. Ständchen) of kleine hofopera’s. In de oudheid bestond er overigens een verwant genre, het paraclausithuron (Gr. bij de gesloten deur), d.i. het klaaglied van de buitengesloten minnaar, gezongen voor de deur van zijn wispelturige geliefde.
Menu