(Gr. samenvoeging). Benaming voor het metrisch doorlopen van de verzen binnen dezelfde strofe, voornamelijk in de klassieke Griekse en Latijnse lyriek. Synafie heeft tot gevolg dat bv. een korte gesloten eindlettergreep van een vers ‘lang door positie’ wordt als het volgende vers met een consonant begint, of dat een klinker aan het verseinde wordt uitgestoten (zie elisie*) als het volgende vers met een klinker begint.
Bv. Nec meum respectet, ut ante, amorem,
qui illius culpa cecidit velut prati
ultimi flos …
(Maar dat ze naar mijn liefde niet, als vroeger, uitkijke: die is door haar schuld geknakt,
zoals aan weide-zoom een bloem …) (Catullus, 11, 21-23)
(amorem wordt amorem vóór qui; de î van prati wordt uitgestoten vóór ultimi).