(Lat. verhulling, ontveinzing). Retorische kunstgreep waarbij de spreker zijn eigen mening of die van zijn partij tracht te verbergen. In brede zin een vorm van ironie waarbij de spreker zijn eigen mening verbergt achter een vraag (retorische vraag en socratische ironie), of door het aanwenden van tropen (emfase, litotes, perifrase, synecdoche of allegorie) of nog door de minimalisering of inkorting van de eigen opinie.
